Mensen vragen tegenwoordig aan me of ik wel goed voor mezelf zorg. In moeilijke periodes is het namelijk belangrijk dat je je eigen welzijn niet vergeet. Ik ben me hier van bewust en kan (over het algemeen) zeggen: ja, ik zorg goed voor mezelf.
Ik ervaar echter één probleem met goed voor mezelf zorgen: het kost me veel meer energie en tijd dan niet goed voor mezelf zorgen. Als ik thuis kom van het werk zegt mijn lichaam: “Mmm, even een wijntje inschenken en iets in de magnetron gooien. Netflix, here I come.” Mijn hoofd zegt echter: “Eerst hardlopen en daarna nog een linzenschotel in elkaar draaien, dametje.” Het schuurt dus nog wel eens, en mijn hoofd wint het niet altijd van mijn lichaam. Want als ik mijn hoofd volg ben ik na een werkdag nog zo’n drie uur onder de pannen met goed voor mezelf zorgen.
Sinds pap ziek is heb ik heel veel dromen. Het zijn niet per se nachtmerries, maar ik kan ook niet zeggen dat ik schuddebuikend van het lachen wakker word. Er gebeurt van alles in mijn dromen, het liefst kriskras door elkaar, en ik kan ook bijna niemand uit mijn omgeving meer aanwijzen die mij niet al eens in mijn dromen heeft bezocht. Mensen die ik al 100 jaar niet heb gezien of gesproken gaan opeens met mij een dagje naar Walibi. Gek word ik er van, en van de 4 keer per nacht wakker worden die er kennelijk bij horen ook. En als ik niet goed slaap, wordt het gelijk weer een stuk moeilijker om goed voor mezelf te zorgen. Ik word dan nogal laissez-faire en laat de boel de boel.
Ik sport altijd graag, en dat is nu behoorlijk lastig. Want ik ben al heel moe en dan moet ik ook nog fysiek in actie komen. Mijn hardlooprondje is nu meer een sleep-je-voort-rondje geworden, waarbij gerust de vergelijking getrokken kan worden met een luiaard. Al mijn bewegingen zijn sloom, en 5 kilometer was vroeger toch echt minder ver. Het werkt op die manier niet erg motiverend om te blijven sporten, maar omdat ik goed voor mezelf moet zorgen ga ik telkens toch, en probeer ik maar over mijn ego heen te stappen en mijn prestatiedrang thuis te laten. Gewoon bewegen en in de buitenlucht komen is ook al goed (denk ik dan knarsetandend).
Wat ik ook probeer (en dit vind ik één van de belangrijkste dingen voor mezelf) is een duidelijk deel van mijn leven te hebben waarin levercirrose en –kanker geen rol spelen. Dat ik even niet aan mijn vader, zijn ziekte, zijn naderende dood en het verdriet van mijn moeder denk. Dit is niet altijd haalbaar -ik volg op het moment een schrijfcursus en zit nu alweer over mijn vader te schrijven bijvoorbeeld- maar het streven is er. Van een cursus hoelahoepen tot etentjes met vriendinnen, ik zoek bewust dingen op die mij het gevoel geven dat ik ook nog een leven heb waarin er niet een constante confrontatie met verdriet en verlies is. Dit is ook een beetje met voorbedachte rade: mocht ik straks in het Grote Zwarte Gat vallen, dan weet ik dat er genoeg zaken zijn waar ik op terug kan vallen en hoop ik dat die wetenschap alleen al me helpt om ook daadwerkelijk dingen te blijven of gaan doen.
Dus ja, ik zorg goed voor mezelf. Maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen: het is verdomd moeilijk.
13 november 2017
Hambakenwetering 15
5231 DD 's-Hertogenbosch
Tel: 085 - 27 34 988
E-mail: ofni@leverpatientenvereniging.nl
KvK: 40535249
Bank: NL 44 INGB 0000 361 038
ANBI: 808313472
