2016 was voor mij een veelbewogen jaar met operaties, ziekenhuisopnames, het definitief opgeven van mijn sport en grote passie en het leren accepteren dat mijn doorzettingsvermogen niet altijd genoeg is om mijn dromen en doelen te behalen. Toch was het niet enkel negatief. Ik heb mijn vriend aan het begin van het jaar leren kennen, veel geleerd over mijzelf, een heleboel leuke dingen gedaan en veel liefde gekregen van de mensen om mij heen.
Het nieuwe jaar inluiden was echt iets waar ik zin in had. Als ik op nieuwjaarsdag gezond en wel op zou staan, dan had ik de overvolle periode met feestdagen, waar ik me behoorlijk druk over maakte, goed doorstaan. Helaas had ik een beetje pech. De nacht van 29 op 30 december speelde de Hepatische Encefalopathie op en, hoewel we achteraf bijna kunnen lachen over mijn bijzondere gedrag en uitspraken op de 30ste, moest ik worden opgenomen in het ziekenhuis. Bah! Bijna, maar net niet gehaald.
Toen ik de blog van Ellen las, moest ik gelijk denken aan mijn dagen in het ziekenhuis. Wat vertel je wel en wat vertel je niet? Zelf vertel ik het liefst niet te veel. Bijna iedereen die ik ken, weet dat ik ziek ben en wat ik ongeveer heb. Mijn conditie is te slecht om helemaal niets te vertellen. Het staat nog net niet op mijn voorhoofd geschreven. Maar de vraag “Hoe gaat het?” beantwoord ik toch het liefste met ‘goed’. Ik hoef niet ieders medelijden en wil zeker nooit overkomen als een aansteller. Een chronisch patiënt heeft het “nadeel” dat de ziekte/ klachten vaak niet duidelijk zichtbaar zijn en dat maakt het voor anderen moeilijk te begrijpen en in te schatten. De gevoelens en gedachtes van een chronisch zieke en het omgaan hiermee zijn soms nog belastender dan de klachten van de aandoening zelf.
Zodra ik in het ziekenhuis was, liet ik mijn vriend weten dat ik op de SEH zat. Ik had toen al een sterk vermoeden wat de oorzaak was van mijn klachten, maar wilde eerst zekerheid voordat ik mijn vermoeden zou delen. Toen er uitsluitsel was en ik werd opgenomen, hoopte ik dat hij langs zou komen. Bang om hem af te schrikken, heb ik de situatie misschien iets teveel genuanceerd. Gevolg: geen bezoek en een gigantische teleurstelling. Naderhand hebben we er uitgebreid over gesproken. Hoewel ik nog steeds vind dat de opname op zichzelf al genoeg had moeten zijn om langs te komen, heb ik wel een goed voornemen 2017:
‘Het gaat goed’ is voortaan alleen nog maar een antwoord voor kennissen, niet voor mensen die belangrijk voor me zijn!
30 januari 2017
Van Boetzelaerlaan 24 J
3828 NS HOOGLAND
Tel: 085 - 27 34 988
E-mail: ofni@leverpatientenvereniging.nl
KvK: 40535249
Bank: NL 44 INGB 0000 361 038
ANBI: 808313472
